In Fluiten in het Donker (ook de titel van één van de vele bundels die Carmiggelt op zijn naam heeft staan) zijn een aantal van die verhalen verzameld. Verhalen over kwetsbare kinderen, verliefde stelletjes, peper-en-zout echtparen, publieke vrouwen, kroeglopers en andere buitengewone zonderlingen.

In 2020 was het 75 jaar geleden dat er een einde kwam aan de Tweede Wereldoorlog en Helmert Woudenberg vertelt in deze solo het verhaal van twee jongens, die opgroeien in andere tijden en verschillende omgevingen.  Twee op feiten gebaseerde verhalen van gewone mensen, die de verschrikkingen van die oorlog de huidige generatie dichter op de huid brengen.

Waterman vertelt het aangrijpende onderduikverhaal van de joodse Hatty (Hartog) Waterman, die als enige van een gezin met veertien kinderen niet wordt gedeporteerd naar Auschwitz.  Hij blijft door toeval in zijn eentje achter en door voortdurend van adres te veranderen weet Hatty zijn noodlot te ontlopen. In Waterman zit Helmert Woudenberg tegenover het zevenjarige joodse jongetje en luistert ademloos naar zijn verhaal.

In deze nog steeds actuele solo buigt Helmert Woudenberg zich over het verhaal van Mozes en de uittocht uit Egypte. Het verhaal van een volk dat de onmogelijkheid ondervindt om, vanwege dood, verderf en onderdrukking, in het land van herkomst te blijven en wegtrekt om een land te vinden waar weer leven en een toekomst wacht.

Een nieuwe lente en een nieuw geluid
Deze eerste zin van het beroemde gedicht Mei van Herman Gorter vormt de rode draad in de nieuwe lichtvoetige voorstelling van Kenneth Herdigein.
Een voorstelling over zijn liefde voor taal en fascinatie voor dichters. De vuilnismannen van onze ziel noemt hij ze. Een fascinatie die terugvoert naar zijn wortels: zijn geboorteland Suriname. Waar de Vijftigers voor het eerst in Sranan Tongo dichtten. Lyrisch en vrij zoals de Tachtigers van de negentiende eeuw.

Rik Hoogendoorn is grootvader geworden van een kleinzoon waar hij één dag in de week op past en daarmee toegetreden tot het groeiende legioen van oppasopa’s. Die nieuwe verantwoordelijkheid brengt hem herinneringen aan zijn eigen jeugd en vaderschap. Hij ziet overeenkomsten maar vooral verschillen en verwondert zich over de millennials die zich steeds meer ontpoppen als de watjes generatie.