In Fluiten in het Donker (ook de titel van één van de vele bundels die Carmiggelt op zijn naam heeft staan) zijn een aantal van die verhalen verzameld. Verhalen over kwetsbare kinderen, verliefde stelletjes, peper-en-zout echtparen, publieke vrouwen, kroeglopers en andere buitengewone zonderlingen.

In 2020 is het 75 jaar geleden dat er een einde kwam aan de Tweede Wereldoorlog en Helmert Woudenberg vertelt in deze solo het verhaal van twee jongens, die opgroeien in andere tijden en verschillende omgevingen.  Twee op feiten gebaseerde verhalen van gewone mensen, die de verschrikkingen van die oorlog de huidige generatie dichter op de huid brengen.

Waterman vertelt het aangrijpende onderduikverhaal van de joodse Hatty (Hartog) Waterman, die als enige van een gezin met veertien kinderen niet wordt gedeporteerd naar Auschwitz.  Hij blijft door toeval in zijn eentje achter en door voortdurend van adres te veranderen weet Hatty zijn noodlot te ontlopen. In Waterman zit Helmert Woudenberg tegenover het zevenjarige joodse jongetje en luistert ademloos naar zijn verhaal.

In deze nog steeds actuele solo buigt Helmert Woudenberg zich over het verhaal van Mozes en de uittocht uit Egypte. Het verhaal van een volk dat de onmogelijkheid ondervindt om, vanwege dood, verderf en onderdrukking, in het land van herkomst te blijven en wegtrekt om een land te vinden waar weer leven en een toekomst wacht.

Rik Hoogendoorn is grootvader geworden van een kleinzoon waar hij één dag in de week op past en daarmee toegetreden tot het groeiende legioen van oppasopa’s. Die nieuwe verantwoordelijkheid brengt hem herinneringen aan zijn eigen jeugd en vaderschap. Hij ziet overeenkomsten maar vooral verschillen en verwondert zich over de millennials die zich steeds meer ontpoppen als de watjes generatie.

Zwarte Miep is een theatermonoloog en vertelt het opmerkelijke verhaal hoe het leven van een vrouw uit Vlaardingen – die vanwege haar donkere weelderige haardos altijd Zwarte Miep werd genoemd – raakt aan gebeurtenissen uit de wereldgeschiedenis, van de Beurskrach in 1929, via de Crisisjaren, de Tweede Wereldoorlog, de Politionele Acties en de Watersnoodramp tot en met die ene belangrijke gebeurtenis in 1958.

Deze voorstelling gaat over twee vrouwen: over Traudl Junge; de persoonlijke secretaresse van Adolf Hitler en over Truus Menger; een verzetsheldin uit Haarlem die samen met Hannie Schaft vocht tegen de Duitse bezetter in Nederland tijdens de Tweede Wereldoorlog. ‘Om in de Overwinning te Geloven’ is een solovoorstelling. De verhalen van beide vrouwen in dezelfde oorlog worden naast elkaar gespeeld.